DANSEN NA CORONA

Goede-avond, dames en heren, zoveelste dansloze week, fijn u even te schrijven.

Daar zit je dan, in afzondering. Sommigen gaan nog werken, velen blijven in hun kot, sommigen gaan naar buiten, sommigen zitten er soms wat verloren bij, zoals ik.

De laatste 2 jaar waren hectisch, druk, veel veranderingen, meer dan ik eigenlijk aankon. Maar ik sloeg me er wonderbaarlijk weer door. Goede beschermengelen heb ik. 'Nog even volhouden', dacht ik, 'tegen eind mei, ben je erdoor, Bettina'. Dan zijn de grootste bouwwerken achter de rug, de zomer om te herbronnen en in september eindelijk de kans om op een comfortabele manier te kunnen starten met de lessenreeks. En ook de kans om terug de service te bieden aan mijn dansers die ik zou willen geven, maar nu even niet 100% kon. Deze 75% was ook goed, maar ik kan meer.

En dan … bam … quarantaine. Boenk patat. Alles ligt stil.

Groepslessen, privélessen, bouwwerken, gedaan … We zitten er allemaal in, natuurlijk. Ik beleef het vanuit mijn wereld, maar aangezien we allemaal hetzelfde zijn diep vanbinnen, is het voor iedereen hetzelfde. Heel wat dingen lijk ik te missen, en voor heel wat dingen ben ik dankbaar. De rust die ik nu even krijg, de vrije tijd, … Maar ik mis de muziek, het dansen, de dansers, het ‘leven in de brouwerij’, de connectie, …. Tijd voor reflectie.

Mijn danslessen blijken veel meer dan alleen maar danslessen te zijn. Vrienden ontmoeten elkaar, mensen herkennen situaties bij anderen zodat ze zich verbonden voelen, dansers worden verplicht om zich te focussen in mijn dansles, zodat alle andere zorgen lijken te verdwijnen, koppels worden verplicht om mekaar ‘in de ogen te kijken’ en nieuwe sparks te ontdekken, singels vinden kameraadschap, kunnen mensen ontmoeten en zijn niet single op dat moment, maar wel een belangrijk onderdeel van heel de groep.

Ook het trachten te begrijpen van de danspas zorgt ervoor dat je uitgedaagd wordt, de heel bizarre humor van de dansjuf brengt je mondhoeken omhoog, ipv naar beneden. Muziek maakt endorfines vrij en je activeert je lichaam, je beweegt en lijkt écht wakker te worden, je lijkt te ontwaken op een andere manier. 

Hello body, mind & spirit !

Wanneer ik ’s avonds laat in de zetel plof na een pittige avond dansles geven, voelt mijn dag steeds bevredigend aan. In deze Corona tijd heb ik de luxe om elk moment in mijn zetel te ploffen. Het bevredigende gevoel ontbreekt, want ik kan ‘mijn ding’ niet doen. Net zoals jullie, veronderstel ik.

Ik heb hier nochtans muziek en ik heb hier ruimte en ik kan dansen en lessen voorbereiden. Maar als er niemand je hoort of je ziet, als er geen reactie is, lijkt de ‘magie’ te verdwijnen. Ik ben de danspassen niet vergeten. Ik krijg mails van dansers dat ze de danspassen vergeten en dus niet happy zijn, want ze missen hun hobby. Dansers, ik kén de danspassen en ik ben ook niet happy met de situatie, dus het maakt niet uit. Die danspassen, die komen wel terug, zodra ik begin te tellen. Je zal je dingen herinneren waarvan je nooit dacht dat je ze nog wist. Je kan altijd meer dan je denkt. Dat lossen we wel op.

Lieve dansers, ik mis jullie.

Ik kijk er naar uit om jullie binnen enkele weken weer te mogen begroeten.

Hoe het na de Corona-periode gaat verlopen, daar heb ik nu nog geen idee van. We hebben nog enkele extra weken quarantaine te gaan en daarna zal de regering weer beslissen. Ik vermoed echter dat de verenigingen zoals ik pas als laatste weer mogen starten. Dat klinkt logisch. Ook al zijn de verenigingen de grootste risico’s voor het virus, de verenigingen zijn ook de grootste energiebronnen voor memorabele en hartvullende momenten.

Ik wacht netjes af en respecteer de regels, tenslotte is dansen een luxe-product t.o.v. van het gevaar van het virus. Ik heb ook geleerd dat danslessen, en specifiek groepslessen, meer zijn dan lessen, het zijn rechtstreekse ‘anti depressivum’ shots, korte ‘liefdes pilletjes’ en ‘verleng je leven’ momenten, tesamen met ‘open je hart’ gevoeltjes.

Ik ben ondertussen terug begonnen met breien, vind ik dus geweldig, ik heb eindelijk tijd om eens een filmpje te zien, ik drink alle Tonic Agrum Zero op uit de bar, want die vervalt binnenkort, mijn 'bestelde Britse Korthaar poes genaamd Lizzie' is geboren op 20 maart 20, en ik maak mijn gebouw klaar om haar te ontvangen. Ik mag haar helaas niet bezoeken. Met mijn ouders is alles prima, mijn vader lichtjes gefrustreerd, mijn moeder tevreden met de rust, ze zijn beiden gezond. Er hangen hier in Kessel danspasjes aan de venster zodat de voorbijgangers zich wat kunnen amuseren en ook mijn teddyberen zitten achter de venster voor de wandelende kinderen. Het is hier eenzaam, maar ook lollig.

Tot na Corona, lieve mensen. Hoe en wanneer, geen idee, maar mijn parketvloer wacht op jullie. Tot de volgende les.

Ps : ik heb hier nog enkele van die goei dansCD’s liggen ! Slecht 5 euro, he !  (het moest eruit, he)

Vanwege uw bangelijke dansjuf,

Bettina Walkiers