DE OFFICIËLE BEKENDMAKING ‘DE DANSSCHOOL IS VERKOCHT’ IS ACHTER DE RUG.

Héhé… de druk is van de ketel. Oeffff…

Dat waren toch best wel spannende en stresserende dagen, hoor.

Samen met mijn ouders hebben we lang zitten overleggen rond de bekendmaking aan al onze lesgevers en cursisten.

Hoe doe je zoiets goed, he.

Het is en blijft ook een familiezaak en we willen op familiale schaal bekend maken. En we wilden het op een rustige manier vertellen aan onze dansers, zonder enige drama. En toch … wanneer zowel mijn vader als ik nog maar aan de boodschap ‘dachten’, sprongen de tranen al in onze ogen en de krop in de keel.

Hoe doe je dat dan ? Als je niet kan spreken en overmand wordt door emoties?

Per brief dan maar, per mail.

En dan begint het schrijven, corrigeren, herlezen, veranderen, kleine woorden aanpassen, de juiste foto’s, laten nalezen, aanpassen…

De brieven leken nooit echt goed genoeg voor ons, aangezien de boodschap niet ‘goed’ was.

We pasten de brieven nog aan, met kleine woordwisselingen, tot de dag ervoor. Pfff … de dansschool was een weekje gesloten, en we ‘hoorden’ van onze verlof te genieten. Nou ja … verscheurend voelde het aan voor mij persoonlijk.

En daar zit je dan, op je hotelkamertje, 4 sterrenhotel, zwembad, sauna,… en ik zat achter mijn computertje. Ik moest op ‘enter’ duwen en dan zou de mail weg zijn. Ik was wakker voordat de wekker afliep. Ik checkte alles 3 keer.

Ni gemakkelijk zene.

Uiteindelijk weet je in je achterhoofd dat het moet gebeuren. Onze cursisten moesten het van ons persoonlijk horen, vonden we. Dus, knalde ik met mijn vinger op het toetsenbord. SEND!

Zucht.

Snel de computer afsluiten, want de reacties die zouden komen, wilde ik liever ontwijken, op dat moment.

Was ik natuurlijk mijn gsm vergeten.

Die ‘poingde’ heel de voormiddag. Stress! Ik wilde niet echt kijken, maar ja, vrouwen zijn nu eenmaal curieus, zeker?

Dus, swipte ik over mijn schermpje. Na het lezen van enkele mails kwam er eindelijk terug lucht in mijn longen. Het was weken geleden dat ik nog zoveel lucht had binnen gekregen, zo voelde het aan.

De reacties waren begripvol, dankbaar, positief, nieuwsgierig… En sinds die dag, lieve mensen, is het nog drukker, nog hectischer geworden.

De dag heeft veel te weinig uren om alles te regelen op dit moment. Maar … ik kan terug ademen. De meeste dansers begrijpen het en zijn dankbaar. Heel wat dansers gaan mee op avontuur met mij en andere dansers komen ons te hulp met het tippen van zalen.

Voorlopig verloopt alles vlotter dan we dachten.

De media, tjah, die wilden ons ook in hun ‘nieuws’.

In HLN en RTV. We wilden geen gebruik maken van dit kanaal. Onze vorige ervaringen met media is dat onze woorden verdraaid werden, en zinnen in foute volgordes achter elkaar gezet werden, waardoor de context fout bleek.

Dus, nee, bedankt, u hoeft niets te publiceren over ons. We weten hoe het gaat. Helaas werd er niet geluisterd en werden er verschillende zaken gepubliceerd. Foute feiten, paniekerige en negatieve berichten…

Allemaal mensen die nog nooit voet in onze dansschool gezet hebben die gaan schrijven over ons, alsof ze ons kennen.

Rare wereld, die media.

Vooral de foute feiten zijn vermoeiend. Telkens moeten we mensen gaan kalmeren en geruststellen, bemoeilijkt het onze dagdagelijkse activiteiten in de dansschool. Ook veel ‘roddelaars’ hangen aan de telefoon.

Jongens toch, daar steken wij onze tijd niet in, hoor. Er is maar 1 artikel dat correct was. Waar we achter staan. En dat was Gazet Van Antwerpen, door Chris Van Rompaey. Die reporter pakte het correct en eervol aan. (je vindt onderaan een link naar dat artikel.)

Ach ja, volgende week zijn we weeral ‘oud nieuws’ en lezen de mensen een ander artikel in de gazet wat ze ‘ongeloofelijk’ vinden.

Wat heb ik nu geleerd deze week?

Nou, dat onze cursisten dansers zijn met hun voeten op de parket, die dankbaar zijn voor wat ze gehad hebben, begrijpen dat mijn ouders op pensioen mogen gaan, die houden van avontuur met mij en toch ook wel hun hart bij ons op de dansvloer verloren hebben. En, dat op Enter duwen, geen ramp is.

Wil je het juiste artikel lezen dat in de GVA stond ? Klik dan HIER. (enkel voor leden van GVA)

https://www.gva.be/cnt/dmf20180410_03455788/dansinstituut-walkiers-moet-noodgedwongen-verhuizen-ik-heb-er-alles-aan-gedaan-om-onze-cursisten-niet-in-de-steek-te-laten


Dankbare groeten, Bettina Walkiers